Του Γ. Γ.

Δεν θα μπούμε στην διαδικασία να σχολιάσουμε το απαράδεκτο ατόπημα του υπουργού Π. Καμμένου ο οποίος πριν να προηγηθεί καμιά επίσημη κυβερνητική ανακοίνωση έσπευσε να γνωστοποιήσει το θάνατο  του πιλότου της πολεμικής αεροπορίας Γ. Μπαλταδώρου με τουϊτάρισμα του.

Δεν θα αναφερθούμε τι είδους συμμαχία έχουμε με μια χώρα η οποία εμβολίζει πλοία μας και πρέπει να αναχαιτίζουμε αεροπλάνα της όταν παραβιάζουν τον εναέριο χώρο μας.
Προφανώς εμείς δεν μπορεί να κατανοήσουμε πως είμαστε σύμμαχοι με ένα κράτος το οποίο σύμφωνα με τον Ελληνα υπουργό Αμυνας κρατάει Ελληνες στρατιωτικούς «ομήρους». Κι αυτό την στιγμή που το ΝΑΤΟ σφυράει αδιάφορα και η «αριστερή» μας κυβέρνηση προσφεύγει στον ΟΗΕ να μεσολαβήσει για την απελευθέρωση τους.

Επίσης δεν έχουμε καμιά δυνατότητα να κάνουμε προσέγγιση των συνθηκών του δυστυχήματος. Δεν είναι άλλωστε και το βασικό, αν έγινε μετά από αναχαίτιση Τουρκικών αεροσκαφών, ή από συμμετοχή σε Νατοϊκή άσκηση, όπως αναφέρει άλλη δημοσιογραφική πηγή.
Ούτε γνωρίζουμε κατά πόσο ήταν «καταπονημένος» από τις συνθήκες εργασίας του, ο άτυχος πιλότος, όπως ακούσαμε να μας λέει στρατιωτικός αναλυτής.

Μια παρατήρηση μόνο. Επί της ουσίας είχαμε ένα θανατηφόρο εργατικό ατύχημα. Ενα απ’ αυτά που συμβαίνουν καθημερινά. Με μια διαφορά όμως. Ότι αυτό δεσπόζει στην επικαιρότητα με πηχυαίους τίτλους. Ότι εδώ όλα τα πολιτικά κόμματα συναγωνίστηκαν με ανακοινώσεις τους, ποιο συμμετέχει περισσότερο στην θλίψη της οικογένειας του νεκρού πιλότου. 

Την «μεγάλη του οδύνη» εκφράζει ο Τσίπρας για τον θάνατο του πιλότου, προσθέτοντας ότι «εκφράζω τη βαθιά μου ευγνωμοσύνη και τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια».
«Του οφείλουμε ευγνωμοσύνη, και τον τιμούμε ως ήρωα…. Έδωσε τη ζωή του εν ώρα καθήκοντος, για την προάσπιση της εθνικής μας κυριαρχίας.», δηλώνει ο Κ. Μητσοτάκης,
«Οι Έλληνες πιλότοι ρισκάρουν τη ζωή τους για να αντιμετωπίσουν την τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο, η οποία κλιμακώνεται στο πλαίσιο της γενικότερης όξυνσης στην περιοχή, και με την ανοχή του ΝΑΤΟ», συμπληρώνει το ΚΚΕ.

Θα ανοίγαμε μεγάλη συζήτηση αν μιλούσαμε για τον ρόλο των ενόπλων δυνάμεων σαν δομή του αστικού κράτους. Οπότε αυτό το προσπερνάμε. Δεν στεκόμαστε επίσης στο αν μπορεί να μιλάμε για εθνική κυριαρχία, βρισκόμενοι μέσα στον δολοφονικό συνασπισμό του ΝΑΤΟ και με κυβερνήσεις που εφαρμόζουν ταξικές μνημονικές πολιτικές.

Επικεντρωνόμαστε κάπου αλλού. Ο πιλότος που έχασε την ζωή του προσπάθησε να σταδιοδρομήσει και να λύσει το βιοποριστικό του πρόβλημα εργαζόμενος στην πολεμική αεροπορία.
Οι συνθήκες τα έφεραν έτσι και πάνω στην εργασία του βρήκε τον θάνατο.
Τι διαφορά έχει από έναν εργάτη που πέφτει νεκρός σε ένα «εργατικό ατύχημα», απ’ αυτά που συμβαίνουν καθημερινά; 
Γιατί αυτός είναι «ήρωας» και ο θάνατος του προκάλεσε «θρήνο σε όλη την Ελλάδα», όπως δήλωσε στέλεχος της Ν.Δ;

Η απάντηση είναι απλή: Ο θάνατος του πιλότου προσφέρεται για "ενέσεις", εθνικιστικής προπαγάνδας. Η εργοδοτική δολοφονία ενός εργάτη δεν έχει αυτές τις δυνατότητες οπότε περνάει απαρατήρητη.

Ενα περασμένο κείμενο μας νομίζω ότι είναι η πιο αρμόζουσα κατακλείδα της ανάρτησή μας: